Loonsanctie: advies bedrijfsarts niet altijd voor rekening werkgever

In een uitspraak van de rechtbank ’s Hertogenbosch wordt de rechtspraak van de CRvB dat afgaan op een advies van een bedrijfsarts voor rekening en risico komt van de werkgever, mocht dit onjuist blijken te zijn, genuanceerd. De rechtbank overweegt dat met de in de rechtspraak ontwikkelde “voor rekening en risico” benadering in loonsanctiezaken onvoldoende recht wordt gedaan aan de in de wet zelf (artikel 65 Wet WIA) neergelegde norm dat het bij de beoordeling van re-integratie-inspanningen gaat om de vraag of de werkgever in redelijkheid tot de re-integratie-inspanningen heeft kunnen komen.

Het UWV heeft die “voor rekening en risico” benadering wel gevolgd en als gevolg daarvan buiten beschouwing gelaten de vraag of de werkgever redenen had moeten hebben om te twijfelen aan het advies van haar bedrijfsarts. De rechtbank vindt in de feiten en omstandigheden van dit geval geen aanknopingspunten voor het oordeel dat eiseres redenen had moeten hebben voor twijfel aan het advies van de bedrijfsarts.

De norm dat van de werkgever in redelijkheid niet kan worden gevergd het advies van de bedrijfsarts in twijfel te trekken, is enigszins vergelijkbaar met de norm die de overheid voor zichzelf heeft neergelegd in artikel 3:9 van de Algemene wet bestuursrecht. Daarin is bepaald dat als een besluit berust op een onderzoek naar feiten en gedragingen dat door een adviseur is verricht, het bestuursorgaan zich ervan dient te vergewissen dat dit onderzoek op zorgvuldige wijze heeft plaatsgevonden. Met een dergelijke benadering in loonsanctiezaken wordt meer recht gedaan aan het bepaalde in artikel 65 van de Wet WIA.

Ook geeft de rechtbank aan dat een urenbeperking niet alleen van toepassing hoeft te zijn in strikt omschreven gevallen. UWV had volgens de rechter in moeten gaan op wat in de Standaard Duurbelastbaarheid in Arbeid wordt gezegd over pijnsyndromen.

Vindplaats: Rechtbank ’s Hertogenbosch 11 februari 2022, ECLI:NL:RBOBR:2022:415